Rytmiczne szepty dajmoniona. 
O mediumicznej funkcji poezji Czesława Miłosza

Autor

  • Joanna Dembińska-Pawelec doktor. Adiunkt w Zakładzie Poetyki Historycznej i Sztuki Interpretacji Instytutu Nauk o Literaturze Polskiej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. https://orcid.org/0000-0001-7242-381X

Słowa kluczowe:

Czesław Miłosz, poet as a medium, daimonion, metre in poetry

Abstrakt

The article analyzes a medium­like creation of a poet in Czesław Miłosz’s writings. In his works a poet is presented as a chosen man, stigmatized with an artistic destiny, dependent on ‘forces’ and ‘voices’. Splitting poet’s consciousness enables a medium­like relation, called ‘instrumental’ by Miłosz: the artist is being passively subjected to voices like an instrument. The lyric of hauntings, created this way, shows a poet inspired by daimonion’s voice and so regarded as theios aner. Miłosz recalls an antic tradition and the idea of divine inspiration (daimon) but above all the idea of daimonion created by Socrates: daimonion is perceived here as ‘a voice of god’, or ‘a divine touch’. In Miłosz’s poems that have a soliloqium form, the voice of his daimonion manifest itself through the rhythm and incantation of speech. Inspiring and ‘rhythmic whispers’ of a daimonion that take possession of the poet’s consciousness, are also regarded as a compulsion of metre, “disgust of rhythmic speech”. A struggle against a poem, against a “defect of harmony” (described by S. Balbus) is aimed also at daimonion’s incantation. However, the rhythmic whisper of daimonion favours the process of self­creation, its lack (as in the poem Bez daimoniona) directs attention to the autobiography and reveals an existential aspect of poet’s being.

Biogram autora

Joanna Dembińska-Pawelec - doktor. Adiunkt w Zakładzie Poetyki Historycznej i Sztuki Interpretacji Instytutu Nauk o Literaturze Polskiej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Autorka książek: Światy możliwe w poezji Stanisława Barańczaka; Villanella. Od Anonima do Barańczaka oraz „Poezja jest sztuką rytmu”. O świadomości rytmu w poezji polskiej XX wieku (Miłosz – Rymkiewicz – Barańczak).

Bibliografia

Balbus S., 1985, „Pierwszy ruch jest śpiewanie” (O wierszu Miłosza – rozpoznanie wstępne), w: Kwiatkowski J., red., Poznawanie Miłosza. Studia i szkice o twórczości poety, Kraków.

Balbus S., 1996, Między stylami, Kraków.

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, 1980, oprac. Komisja Przekładu Pisma Świętego, Warszawa.

Błoński J., 1998, Miłosz jak świat, Kraków.

Dembiński B., 2004, Teoria idei. Ewolucja myśli Platońskiej, Katowice.

Dudek J., 1995, Europejskie korzenie poezji Czesława Miłosza, Kraków.

Eliade M., 1992, Duch, światło i nasienie, w: Eliade M., Okultyzm, czary, mody kulturalne, tłum. Kania I., Kraków.

Fiut A., 1987, Moment wieczny. Poezja Czesława Miłosza, Paryż.

Forstner D., 1990, Świat symboliki chrześcijańskiej, tłum. Zakrzewska W., Pachciarek P., Turzyński R., Warszawa.

Jakobson R., Waugh L., 1989, Magia dźwięków mowy, tłum. Mayenowa M.R., w: Jakobson R., W poszukiwaniu istoty języka. Wybór pism, red. Mayenowa M.R., t. 1, Warszawa.

Janion M., 2000, Gorączka romantyczna, Kraków.

Kłosiński K., 2001, „Wymyka mi się moja ledwo odczuta esencja”. Czesław Miłosz, w: Kłosiński K., Poezja żalu, Katowice.

Kopczyńska Z., 1956, Ośmiozgłoskowiec, w: Kopczyńska Z., Mayenowa M.R., red., Sylabizm, Wrocław.

Ligęza W., 2004, Trwanie dźwięku. Muzyka i muzyczność w poezji Czesława Miłosza, w: Balbus S., Hejmej A., Niedźwiedź J., red., Intersemiotyczność. Literatura wobec innych sztuk (i odwrotnie). Studia, Kraków.

Łapiński Z., 1988, Jak współżyć z socrealizmem, Londyn.

Miłosz C., 1983, Rodzinna Europa, Paryż.

Miłosz C., 1987a, Świadectwo poezji. Sześć wykładów o dotkliwościach naszego wieku, Warszawa.

Miłosz C., 1987b, Zaczynając od moich ulic, Warszawa.

Miłosz C., 1993a, Wiersze, t. 1, Kraków.

Miłosz C., 1993b, Wiersze, t. 2, Kraków.

Miłosz C., 1993c, Wiersze, t. 3, Kraków.

Miłosz C., 1994, Na brzegu rzeki, Kraków.

Miłosz C., 1998, Piesek przydrożny, Kraków.

Miłosz C., 2000a, To, Kraków.

Miłosz C., 2000b, Ziemia Ulro, Kraków.

Miłosz C., 2006, Wiersze ostatnie, Kraków.

Nycz R., 1984, Sylwy współczesne. Problem konstrukcji tekstu, Wrocław.

Opacki I., 1979, Uroda i żałoba czasu. Romantyzm w liryce Bolesława Leśmiana, w: Opacki I., Poetyckie dialogi z kontekstem. Szkice o poezji XX wieku, Katowice.

Ouaknin M.­A., 2006, Tajemnice kabały, tłum. Pruski K., Pruska K., Warszawa.

Platon, 1958a, Eutyfron, Obrona Sokratesa, Kriton, tłum. Witwicki W., Warszawa.

Platon, 1958b, Ion, w: Platon, Hippiasz Mniejszy. Hippiasz Większy. Ion, tłum. Witwicki W., Warszawa.

Pszczołowska L., 1997, Wiersz polski. Zarys historyczny, Wrocław.

Stala M., 2001, Trzy nieskończoności. O poezji Adama Mickiewicza, Bolesława Leśmiana i Czesława Miłosza, Kraków.

Tatarkiewicz W., 2006, Dzieje sześciu pojęć, Warszawa.

van Nieukerken A., 1998, Ironiczny konceptyzm. Nowoczesna polska poezja metafizyczna w kontekście anglosaskiego modernizmu, Kraków.

Źródła internetowe

Pycka W., Daimonion – boskie tknięcie, http://hektor.umcs.lublin.pl/~enkrateia/strony/czytelnia/dane/Daimonion.pdf [data dostępu: 24 listopada 2010].

Pobrania

Opublikowane

2020-12-17

Jak cytować

Dembińska-Pawelec, J. (2020). Rytmiczne szepty dajmoniona. 
O mediumicznej funkcji poezji Czesława Miłosza. Postscriptum Polonistyczne, 7(1), 119–138. Pobrano z https://trrest.vot.pl/ojsus/index.php/PPol/article/view/10752

Numer

Dział

Czytanie Miłosza – wizje