Zasada alteri stipulari nemo potest w prawie rzymskim

Autor

DOI:

https://doi.org/10.31261/ZDP.2019.20.05

Słowa kluczowe:

umowa na rzecz osoby trzeciej, zastępstwo bezpośrednie, alteri stipulari nemo potest, actiones adiecticiae qualitatis

Abstrakt

W pracy tej podjęty został problem zastosowania rzymskiej zasady alteri stipulari nemo potest wyrażającej zakaz zawierania umów na rzecz osoby trzeciej i zastępstwa bezpośredniego. Ukazane zostało rozumienie tej zasady i jej uzasadnienie w odniesieniu do wymogów kontraktu stypulacji oraz zasad rządzących rzymskim procesem formułkowym. Zarysowane zostały także wyjątki od tej zasady umożliwiające zastrzeżenie świadczenia na rzecz osoby trzeciej w przypadku istnienia zaskarżalnego interesu strony umowy i zastrzeżenia kary umownej. Szerzej podjęto kwestię zawierania umów przez osoby podległe (niewolników, dzieci podlegające władzy ojcowskiej) ze skutkiem dla ich zwierzchnika oraz odpowiedzialności zwierzchnika.

Pobrania

Opublikowane

2020-04-16

Jak cytować

Sobczyk, M. (2020). Zasada alteri stipulari nemo potest w prawie rzymskim. Z Dziejów Prawa, 12, 51–70. https://doi.org/10.31261/ZDP.2019.20.05

Numer

Dział

Rozprawy i artykuły