Włączając się w społeczną dyskusję o samowychowaniu, autorka zwraca uwagę na ciągłość refleksji zainicjowanej przez starożytnych i podejmowanej współcześnie przez przedstawicieli różnych dziedzin humanistyki. Podkreśla, że punkt wyjścia w procesie samowychowania stanowi poznawanie siebie, wymagające zaangażowania uwagi wewnętrznej, myślenia i dialogów prowadzonych z otoczeniem oraz samym sobą. Stawia tezę, że zmiany kulturowe z przełomu XX i XXI w. – związane z ekspansją technologii informacyjnej – sprzyjają samowychowaniu o tyle, o ile towarzyszy im pogłębiona refleksyjność.
