Psychologiczne i etyczne konteksty diagnozy słyszących dzieci niesłyszących rodziców

Abstract

Poprawna etycznie i metodologicznie diagnoza dziecka słyszącego rodziców Głuchych wymaga od specjalisty szerokiej wiedzy. W każdym społeczeństwie funkcjonują osoby posługujące się językiem wizualno-przestrzennym – są to osoby niesłyszące. Przez większość są spostrzegane jako osoby niepełnosprawne, rzadziej jako mniejszość kulturowa. Przyjęcie określonej postawy wobec postrzegania zjawiska głuchoty determinuje kontekst prowadzonej przez psychologa oceny. Na diagnozę w tak specyficznej sytuacji należy spojrzeć z perspektywy dziecka słyszącego jako osoby dwukulturowej, potomka rodzica Głuchego1) – przedstawiciela kultury Głuchych oraz siebie samego jako psychologa reprezentujących większość kulturową osób słyszących.