W poszukiwaniu rozwiązań optymalizujących funkcjonowanie polityki społecznej w Polsce, szczególnie w odniesieniu do defaworyzowanych grup społecznych, pojawiają się próby rozwijania sektora usług społecznych. Wpisuje się to w nurt deinistytucjonalizacji w polityce społecznej, zwłaszcza w sektorach związanych z pomocą społeczną, systemami zdrowia i mieszkalnictwem.
Celem artykułu jest ukazanie znaczenia, roli, zadań, funkcji i sposobu organizowania systemu mieszkalnictwa wspomaganego, jednej z usług społecznych, które mają na celu przenoszenie odpowiedzialności za zaspokajanie potrzeb osób potrzebujących z instytucji publicznych na najbliższe otoczenie i środowisko lokalne, w którym dana osoba przebywa. Analizowane są grupy docelowe, warunki dostępu oraz formy tej usługi, a także innych jej towarzyszących, takich jak: praca socjalna, asystentura, rozmaite treningi, doradztwo i poradnictwo. W artykule podjęta jest również próba ukazania, do zadań jakich instytucji może przynależeć rozwój mieszkalnictwa wspomaganego w Polsce.
