Abstract

To zrozumiałe, że przepisy odnoszące się do tak wyjątkowej sytuacji, jaką jest rozwijająca się i utrzymująca epidemia, nie mogą być stabilne – prawodawca musi reagować na zmieniającą się sytuację i pojawiające problemy. Nowe regulacje w dobie pandemii COVID-19 przygotowywano siłą rzeczy w znacznym pośpiechu, niejednokrotnie bez dochowania dobrych praktyk związanych ze stanowieniem prawa. Celem niniejszej
pracy nie jest jednak pogłębiona analiza mankamentów procesu tworzenia prawa. Autorzy artykułu zarysują jedynie niektóre z nich. Wskażą na prawne podstawy ingerencji władz publicznych w sferę praw i wolności obywateli, rozmycie katalogu źródeł powszechnie obowiązującego prawa, niedookreśloność wprowadzanych przepisów i ich wady techniczne, ekspresowe tempo powstawania ustaw, zubożenie debaty publicznej,
inflację prawa, rozproszenie w wielu aktach prawnych tematyki dotyczącej epidemii COVID-19, a także regulowanie w ustawach COVID-owych spraw, które nie są związane z epidemią COVID-19. Autorzy postarają się też dowieść, że zdecydowana większość wymienionych uchybień występowała jeszcze przed epidemią.