Celem społecznej aktywności środowisk osób z niepełnosprawnością zapoczątkowanej w drugiej połowie ubiegłego wieku była ich inkluzja społeczna i promowanie rozwiązań antydyskryminacyjnych. Równocześnie aktywności tej towarzyszyło wprowadzenie problematyki niepełnosprawności do dyskursu naukowego i debaty politycznej. Z perspektywy czasu zasadne pozostaje pytanie o skuteczność tych działań. W tym kontekście artykuł stanowi próbę wskazania skali poczucia przynależności do grup dyskryminowanych wśród osób z niepełnosprawnością w Polsce. Realizując ten cel, próbowano odpowiedzieć na trzy pytania, (1) jak zmieniał się na przestrzeni lat odsetek osób z niepełnosprawnością deklarujących przynależność do grup dyskryminowanych; (2) jaka część z nich wskazywała na dyskryminację z powodu niepełnosprawności oraz (3) czy niepełnosprawność (poddana kontroli wpływu innych zmiennych) była istotnym predyktorem poczucia dyskryminacji. Analizę przeprowadzono na podstawie danych zebranych w dziewięciu cyklach badań
